Beschikbaar

“Wat fijn dat jij altijd zo beschikbaar bent”, zei een docent uit het mbo toen we laatst in onze agenda’s zochten naar een nieuw moment van afspreken, “dat maak ik bijna nooit mee”.

Wauw, ik bezorg iemand een gevoel van rust alleen maar door beschikbaar te zijn.

Ik denk aan Sultan. Twintig jaar geleden in de naschoolse opvang was er altijd wat te doen: terwijl de kinderen op het plein verstoppertje speelden, op de bank hingen of aan het kletsen waren, ruimde ik de keuken op, hield ik de absentielijst bij en smeerde ik crackers met pindakaas. Sultan daarentegen zette bij binnenkomst een kopje thee en nestelde zich altijd op dezelfde stoel aan de lange tafel om daar het grootste deel van de middag te blijven zitten terwijl zich in de loop van de tijd steeds afwisselende groepjes kinderen om haar heen schaarden. Op een dag nam ze haar breiwerk mee, haar werktijd kon ze tenslotte goed gebruiken om haar wintertrui af te maken. Binnen de kortste keren wilden de kinderen zich dit zachte verbindende werk eigen maken. Niet de voetbal maar het bolletje wol werd het felbegeerde object binnen de kinderopvang. En terwijl ik druk doende limonade inschonk en kasten opruimde, beluisterde ik van een afstandje de gesprekken die Sultan en de kinderen voerden, de grappen waarom gelachen werd. Dat was het contact waarom ik mijn werk als pedagoog was begonnen.

Het gaat er niet om dat je alert bent maar dat je aanwezig bent,
het gaat er niet om dat je iets DOET maar dat je er BENT. Beschikbaar zijn.

Pfffffffffff… even uitademen. Pak dat kopje thee en ga zitten en verwelkom je kinderen, je collega’s, je leerlingen, jezelf. Dit weekend, volgende week en alle dagen erna.