Welkom! Met Clement draagt bij aan meer verbinding in onderwijs-en opvoedingspraktijken. Met Clement ondersteunt ouders, kinderen, jongeren, begeleiders, leidinggevenden en docenten bij het luisteren naar zichzelf en elkaar, in het voeren van een gesprek dat gaat over de kern en in het maken van duurzame keuzes die passen bij wat zin heeft en maakt.
Begrijpen en begrepen worden is 1 van onze belangrijkste menselijke behoeften. Daarom organiseer en begeleid ik ontmoetingen waarin de tijd wordt genomen naar elkaar te luisteren. Dat doe ik het liefst in opvoeding en onderwijs. Want als docenten, ouders, pedagogisch professionals zelf tonen hoeveel voldoening openhartige gelijkwaardige ontmoetingen opleveren dan nodigen we kinderen uit dat ook te doen. Dan merken ze dat luisteren naar elkaar EN jezelf, praten MET in plaats van OVER, je vrolijk, vriendelijk en vreedzaam maakt.
Vandaag oefenden we in de Ouderkring met op onze handen zitten. Met moeite hielden we onze ‘weet je wat jij moet doen’, ‘ja maar’s’, ‘dat heb ik nou ook altijd’ binnen… totdat de ander zich volledig begrepen voelde.
Benieuwd hoe je als school, als wijkteam, als sportclub invulling kan geven aan je pedagogische opdracht samen met kinderen, ouders, jongeren? Ik luister, kijk, denk graag met je mee.
Wil je ook zo’n kleed om uit te vinden hoe jij (meestal) communiceert, van welke toon je met je met je hakken in het zand gaat en wat je precies van de ander wilt als je jouw verhaal doet? Of wil je samen met mij of 1 van de anderen in een training, coachsessie, intervisie of teamdag uitvinden hoe je manier van communiceren je relaties met anderen kan versterken? Trek je schoenen maar vast uit.
Vroeger leerde ik dat het stellen van de waarom vraag onbeleefd was. Dat het stellen van veel vragen sowieso brutaal was. Dat waarom vaak beantwoord werd met een zucht… ´zo is het nu eenmaal´. Nog steeds betrap ik mezelf erop dat ik een waarom vraag dikwijls verontschuldigend vooraf laat gaan door een ´sorry, ik ben nu eenmaal heel nieuwsgierig´….
Ja ik ben heel nieuwsgierig maar meer dan dat wil ik ervaren wat zin heeft EN maakt. Voor kinderen, jongeren, hun ouders en leraren, voor mezelf. Dat is onhandig, lastig en brutaal als ik in een systeem functioneer dat systeempje spelen als doel op zich ziet. Dat is verrijkend, wederkerig en zingevend op een plek waarin erop vertrouwd wordt dat mensen per definitie van betekenis willen zijn.
`The deepest urge in human nature is the desire to be important`, zei #Johndewey
Samen hadden we vanochtend een heleboel ervaring als je de leeftijden van onze kinderen zou optellen. Van 2,5 tot 19 jaar, alles daartussen in en eentje in de buik. Vanochtend gingen ouders op de Indische Buurtschool met elkaar in gesprek over regels en grenzen, over alleen opvoeden, over kinderen die niet naar school willen, over pubers en partners. Gewoon in een kring: stilletjes luisteren, ronduit vertellen, de moed tonen je zorgen en vragen op tafel te leggen. Het begin van de ouderkring!
Alles wat je aandacht geeft groeit: een leerling, een klas, een leerkracht, een team.
De Gouden Weken, de eerste weken van het nieuwe schooljaar, zijn voorbij. #obsijplein van Innoord besteedt niet alleen de eerste weken aandacht aan groepsvorming maar gelooft dat wederzijdse kennismaking als basis voor veiligheid en vertrouwen het hele jaar belangrijk blijft. Niet alleen in de klassen maar ook in het team. Op momenten van beginnen, vieren en afscheid nemen.
Met de Gouden Schouderklopjes sta je als team stil bij wat je in elkaar waardeert om uit te vinden hoe je met elkaar om wilt gaan. #verbindendecommunicatie helpt je woorden te vinden voor wat belangrijk voor jullie is als team en als klas. Het helpt je om in de waan van de dag op koers te blijven, zin te ervaren en plezier te beleven!
Denk je dat jij jouw collega’s zo langzamerhand wel kent? Hoe goed kennen jouw studenten of leerlingen elkaar eigenlijk?
Voor het creëren van een positief leer-en werkklimaat blijft kennis maken belangrijk. Kennis maken is kennis opdoen, over drijfveren, over samenwerken, over hoe de wereld in elkaar zit en hoe je daarin van betekenis kan zijn.
Geke Van Nieuwenhoven MEd en ik ontwikkelden een spel waarin kennis maken met elkaars kijk op onderwijs centraal staat. Horen wat er voor iemand toe doet, dat is in de kern een gesprek over visie. Kijk zelf.
Er was afgelopen week weinig voor nodig om mezelf tijdens de Playdays van Ai-opener en Vine training in de speelstand te krijgen. Gevolg: inspiratie, creativiteit, zin om nog meer mensen vanuit puur plezier kennis te laten maken met geweldloze en verbindende communicatie.
Een poosje geleden, toen corona in plaats van een oorlog het nieuws bepaalde, zocht ik in het grote aanbod van Netflix naar een film, weg van mijn dagelijkse werkelijkheid. Ik koos voor de film Jeux interdits, die zich afspeelt tegen de achtergrond van de Tweede Wereldoorlog, niet wetende dat die werkelijkheid een paar maanden later bepaald zou worden door beelden van mensen op de vlucht, kapotte gebouwen en vragen op social media over hoe te praten met kinderen over oorlog. Terwijl in alle berichtgeving het perspectief van volwassenen centraal staat, kijken we in de film door de ogen van kinderen naar de gevolgen van oorlog. Hoe ga je om met verlies en verdriet als volwassenen drukdoende zijn met overleven?
In deze zwart-witfilm uit 1952, geregisseerd door René Clément, is een jong gezin uit Parijs op de vlucht. Tijdens een luchtaanval worden de ouders van de vijfjarige Paulette gedood. Haar ouders liggen naast haar. Ze kijkt naar haar onbeweeglijke moeder, aait haar voorzichtig over de wang, voelt haar eigen wang, wendt haar hoofd af, kijkt opnieuw, slikt, staart, staat langzaam op en wordt meegevoerd in de oneindige vluchtelingenstroom. Haar steeds slapper wordende hondje houdt ze stevig onder de arm en het brengt haar via de rivier op het verstilde Franse platteland. Zacht wuivende weides, hobbelige weggetjes, koeien die onverstoorbaar grazen. Hier lijkt de oorlog het dagelijks ritme nauwelijks te verstoren.
Weg van de op de vlucht geslagen stedelingen ontmoet Paulette de negenjarige Michel, een boerenzoon die op zoek is naar zijn koe. ‘Waar kom je vandaan?’ vraagt hij, duidelijk verrast door het meisje met het jurkje en keurige strikje in het haar. ‘Daar’, wijst Paulette snikkend, met haar hondje nog steeds in haar armen. ‘Waar is je moeder?’ ‘Ze is dood.’ ‘Waar is je vader?’ ‘Hij is ook dood.’ ‘Oké, de mijne niet en hij vermoordt me als ik de koe niet vindt, ga je ’m mee zoeken?’ En hup daar rennen ze hand in hand de weide in. Zo makkelijk is vriendschap sluiten.
Hoewel Michels familie genoeg aan het hoofd heeft met een doodzieke zoon, weinig eten, en buren die hun het leven zuur maken, weet Michel zijn vader ervan te overtuigen om het meisje in huis te nemen. In eerste instantie lachen ze lieflijk om de Parisienne die haar neusje optrekt voor een vers glas melk met een dobberende bromvlieg. Ze is een nieuwe attractie in het lompe huishouden. Maar als ze in de nacht schreeuwt van angst, is Michel de enige die opstaat om haar gerust te stellen. Hij voelt haar verdriet en de acute noodzaak iets te doen met dat verdriet.
Ze beginnen samen met het maken van een begraafplaats voor haar hondje in de oude watermolen ver weg van de volwassenen. Een gat in de grond is een plek waar je veilig bent maar wel alleen, dat wil Paulette niet voor haar lieve hondje. Dat betekent dat dode mollen, muizen en salamanders haar hondje moeten vergezellen. De twee gaan aan de slag: Michel timmert kruizen terwijl hij Paulette het onzevader leert, ze zoeken en begraven dode dieren en stelen nog mooiere kruizen uit de kerk. De negenjarige cowboy troost de vijfjarige Parisienne met de rituelen die hij kent. Ze gaan volledig op in hun ‘verboden’ spel en krijgen er plezier in, totdat de volwassenen erachter komen dat er toch wel heel veel kruizen uit het gehucht worden gemist.
Netflix beschrijft de film als sentimenteel, wat veel zegt over de neiging van volwassenen om alles wat met kinderen en gevaar te maken heeft als overdreven gevoelig te beschouwen. Deze film maakt juist duidelijk dat verlies en verdriet thema’s zijn waarmee kinderen op een heel intuïtieve manier aan de slag gaan in het hier en nu. Dat gaat om pure levensenergie. Dat is noch sentimenteel, noch een spelletje. Dat is een serieuze aangelegenheid waarvoor kinderen de ruimte moeten krijgen. Waar volwassenen zichzelf wellicht meer ruimte voor zouden moeten geven.
Deze film biedt troost. Juist nu.
Jeux interdits (1952)
Regie: René Clément
Cast: o.a. Brigitte Fossey, Georges Poujouly, Lucien Hubert, Suzanne Courtal en Jacques Marin
Scenario: Jean Aurenche, Pierre Bost, François Boyer, René Clément
metclement.nl 